جویدن ناخن یا اونیکوفاژی ( Onychophagia) م یتواند یکرفتار موقتی، نسبتا غیر مخرب باشد. این عادت در ابتدا میتواندصرفا یک نگرانی در مورد ایجاد اختلال در زیبایی باشد. اما به
تدریج میتواند به یک مشکل جدی و طولانی مدت نیز تبدیلشود .اونیکوفاژی در حقیقت یک عارضه آسیب شناختی مربوط بهدهان و آراستگی است که با گازگرفتگی مزمن، و غیرقابل کنترلناخن همراه است. این کار برای ناخن ها و بافت اطراف آن
مخرب است .همانند سایر رفتارهای تکراری متمرکز بدن اونیکوفاژی نیز در 5-DSM به عنوان یکی از “اختلالات وسواس – اجباری ”طبقه بندی می شود.
علائم جویدن ناخن
اونیکوفاژی یا جویدن ناخن، که اغلب منجر به آسیب دیدگی
ناخنها میشود، ممکن است با کشیدن مو یا کندن پوست همراه
باشد.
اختلال جویدن ناخن ممکن است همراه با علائم روانی و جسمی
نیز باشد. در حالت کلی افرادی که به صورت مزمن ناخن های
خود را می جوند ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
o احساس پریشانی، اضطراب یا تنش قبل از گاز گرفتن
o احساس تسکین یا حتی لذت پس از گاز گرفتن
o احساس شرم، خجالت و گناه که غالبا به خاطر ظاهر
صدمات جسمی است که به پوست و ناخنها وارد
م یشود.
o آسیب به بافت انگشتان، ناخنها و کوتیکول ها
o آسیب های دهانی، مشکلات دندانی، آبسه ها و عفونت ها
o اونیکوفاژی در صورت کنترل نشدن ممکن است به
روابط پیچیده خانوادگی و اجتماعی منجر شود!
جویدن ناخن معمولاً در اوایل کودکی شروع می شود. این
عارضه در دوران نوجوانی به اوج خود م یرسد. اما ممکن است
تا بزرگسالی نیز ادامه پیدا کند. در بیشتر موارد این رفتار با
افزایش سن کاهش مییابد و یا متوقف میشود .
جویدن ناخن همچنین میتواند عادت ناشی از مکیدن انگشت
شست یا انگشتان دست باشد. جویدن ناخن ممکن است بدون
علائم در اثر یک وضعیت روانی دیگر رخ دهد. این اختلال
م یتواند با اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD)، اختلال
نافرمانی مقابله جویانه، اضطراب جدایی ، شب ادراری، اختلال
تیک و سایر موارد مربوط به سلامت روان نیز همراه باشد.
درمان جویدن ناخن
مداخلاتی مانند گذاشتن یک مانع که از تماس بین دهان و ناخن ها
جلوگیری می کند نیز یک روش مقابله با جویدن ناخن است. این
موانع م یتواند استفاده از دستکش معمولی یا دستکش های بدون
انگشت، جوراب و وسایل نگهدارنده و بایت پلیت )ابزار ثابتی
است که برای جلوگیری و رفع عاداتی چون مکیدن انگشت و
جویدن ناخن به کار گرفته می شود( یکی دیگر از این روشها
است.در موارد شدید، درمان باید بر کاهش یا از بین بردن عوامل
حسی مرتبط با جویدن ناخن متمرکز شود. درمان شناختی
رفتاری (CBT)، با تمرین عادت معکوس و آرام سازی عضلات
پیش رونده، پذیرش و تعهد درمانی ) ACT) به همراه تکنیک
خودیاری که به عنوا ن جداشدگی حرکات شناخته می شود، در
برخی از موارد مفید است.
