ابراز عشق بدون کلمات

عشق همیشه یک بازی دوگانه است. این بازی یک تناقض بنیادین نهفته در عشق است. از طرفی عشق صادقانه‌ترین هیجان انسانی است و نیازمند آن است که همه راستی و یکرنگی باشد و از طرف دیگر یک بازی بین دو دلداده با قواعد و مهارت‌های مخصوص به خودش است.

درست است که پایه‌های عشق بر یک هیجان عمیق و صادقانه استوار است اما نباید خالی از رنگ سیاست باشد. البته اگر عشق ورزیدن به سیاست‌پیشگی تبدیل شود، از خودش تهی می‌شود و معنایش را از دست می‌دهد. عشق یک احساس راستین و از سر پاکی و خلوص است که به اندکی سیاست هم نیاز دارد. در هم آمیختگی بیان صادقانه احساس عاشقانه با مهارت‌های ارتباطی و دوراندیشی همان اکسیر عشق است. به همین دلیل است که اریک فروم عبارت «هنر عشق ورزیدن» را به کار می‌برد.

ما برای ابراز هیجان‌های دیگر نیازی به هنرمندی نداریم. مثلا «ترس» یا «غم» یا «لذت» را می‌توانیم بدون هرگونه دوراندیشی تجربه و ابراز کنیم اما وقتی صحبت به عشق می‌رسد، داستان متفاوتی پیش می‌آید. عشق یعنی عمیقا کسی را دوست داشته باشیم اما وقتی این احساس را تجربه می‌کنیم تا چه حد مجازیم آن را بیان کنیم؟ چقدر باید خودمان را افشا و برملا کنیم؟

همه روان‌شناسان عشق‌پژوه معتقدند عشق باید بیان و جمله «دوستت دارم» گفته شود. هرچند بعضی افراد می‌گویند من به جای «گفتن با کلام» با رفتار و عمل عشقم را نشان می‌دهم، اما اعتقاد غالب بر این است که عشق لازم است با زبان گفته شود. عشقی که بیان نشود، بد فهمی‌های زیادی در پی دارد و گاهی آرام‌آرام کمرنگ می‌شود. اما حد این «بیان کردن» چقدر است؟ آیا همه احساس را با همه حدت و شدت آن باید بی کم و کاست بیان کرد؟ اینجاست که بازی عشق شروع می‌شود.